Το «Baby Reindeer», είναι η νέα σειρά του Netflix για την οποία όλοι μιλούν. Ένα από τα δυνατά σημεία της είναι ο ειλικρινής τρόπος με τον οποίο απεικονίζει τις αρνητικές ή κακοποιητικές προσκολλήσεις.
Στη σειρά, ο κεντρικός χαρακτήρας Ντόνι αναπτύσσει δύο κακοποιητικές σχέσεις: μία με μία γυναίκα stalker και μία με έναν βιαστή. Σε πολλές περιπτώσεις ταινιών ή σειρών όπου αναπαρίστανται τέτοιες κακοποιητικές σχέσεις, παρέχονται υπαινιγμοί ή στοιχεία περιεχομένου για το πώς συνέβησαν αυτές οι καταστάσεις, αλλά στο «Baby Reindeer», ο μονόλογος του χαρακτήρα παρουσιάζει μια ρητή και στοχαστική άποψη για τη διαδικασία μέσω της οποίας ο Ντόνι έφτασε να βρίσκεται σε αυτές τις καταστάσεις. Με αυτόν τον τρόπο, αποκαλύπτει μια σύνθετη ψυχολογική διελκυστίνδα μεταξύ αυτού που ο Γκάμπορ Μάτε περιγράφει ως την πρωταρχική έλξη μεταξύ των αναγκών «αυθεντικότητας» και «προσκόλλησης».
Προσκόλληση εναντίον αυθεντικότητας
Στο βιβλίο Ο μύθος του φυσιολογικού, ο Μάτε περιγράφει μια θεωρία της προσκόλλησης, η οποία, όπως υποστηρίζει, χρησιμεύει ως πρωταρχική μας ανάγκη ως βρέφη. Επειδή είμαστε εξαρτημένα πλάσματα από τη γέννησή μας, είμαστε «καλωδιωμένοι» για την προσκόλληση ως παρόρμηση επιβίωσης. Έχουμε την ανάγκη να συνδεθούμε και να αλληλεξαρτηθούμε με έναν άλλο άνθρωπο, συνήθως έναν γονέα ή φροντιστή. Όταν είμαστε νέοι και ευάλωτοι, δεν έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε ή να διακρίνουμε την ποιότητα της προσκόλλησης, αφού η εγκατάλειψη αυτής θα έθετε σε κίνδυνο την επιβίωσή μας.
Ως αποτέλεσμα, συχνά πρέπει να παρακάμπτουμε τις αυθεντικές «ενστικτώδεις» παρορμήσεις μας σχετικά με τις μορφές προσκόλλησής μας, προκειμένου να παραμείνουμε προσκολλημένοι. Καλύτερα να έχουμε μια κακή προσκόλληση παρά καθόλου.
Στο «Baby Reindeer» παρουσιάζεται αυτή η σύγκρουση μεταξύ μιας αυθεντικής παρόρμησης του «ενστίκτου» και μιας ανάγκης προσκόλλησης καθώς βλέπουμε τον Ντόνι στον εσωτερικό του μονόλογο να αναρωτιέται και να αναρωτιέται γιατί συνέχισε να επιστρέφει στο διαμέρισμα του κακοποιητικού άνδρα ή γιατί αποφάσισε να γίνει «φίλος» με μία γνωστή και επικίνδυνη stalker.
Μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ότι όσοι απογαλακτίζονται από τις αρνητικές προσκολλήσεις, νιώθουν ότι μπορεί να χάσουν την ικανότητα ή την ιδέα ότι έχουν τον έλεγχο ή το δικαίωμα της επιλογής στις καταστάσεις προσκόλλησης. Προσανατολίζονται κυρίως στο τι θέλει ο άλλος και συντονίζονται σε μεγάλο βαθμό στο να προσαρμόζουν την προσκόλληση με τους δικούς τους όρους. Χάνουν την επαφή με το εσωτερικό κέντρο ελέγχου για χάρη της προσκόλλησης.
Αυτό συχνά μεταφράζεται σε ανοχή και προσαρμογή σε πολλές κακές συμπεριφορές από τους άλλους, ιδίως υπό το φόβο της σύγκρουσης, της αντιπαράθεσης και τελικά της απώλειας της προσκόλλησης. Μία από τις κοινές βασικές πεποιθήσεις που βιώνουν όσοι έχουν αρνητικές πρώιμες προσκολλήσεις είναι το «είμαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων». Αυτό συχνά οδηγεί σε μία συμπεριφορά αυτοθυσίας για χάρη των άλλων και μπορεί να κάνει κάποιον ευάλωτο στην κακοποίηση και τη χειραγώγηση.
Αυτή η αποφυγή συγκρούσεων ή η ικανοποίηση των άλλων ανθρώπων, παρατηρείται σε όλη τη διάρκεια του «Baby Reindeer», καθώς ο Ντόνι προσπαθεί να διαχειριστεί και να προσαρμοστεί στα άσχημα συναισθήματα που του προκαλεί η stalker του. Στην αρχή, της φέρνει ένα τσάι κερασμένο από το μαγαζί αντί να επιβάλει τους κανόνες του μπαρ. Παίρνει προσωπικά και επαγγελματικά ρίσκα προκειμένου να εξομαλύνει τις διαπροσωπικές καταστάσεις και να διαχειριστεί τα συναισθήματα της Μάρθας, αντί να ρισκάρει μια σκηνή που θα μπορούσε να είναι δραματική ή γεμάτη συγκρούσεις. Αυτό που υπό ορισμένες συνθήκες θα μπορούσε να φανεί ως μια ευγενική χειρονομία, μπορεί να θεωρηθεί από τον φακό του Μάτε ως άρνηση του αυθεντικού, ίσως προστατευτικού του ενστίκτου να διώξει κάποιον αρνητικό από το μαγαζί.
Η σειρά προσφέρει στη συνέχεια μια επεξεργασία και επαναβαθμολόγηση των ενστίκτων και των ορίων του με τη βοήθεια (χωρίς έκπληξη) μιας φίλης του που είναι ψυχολόγος. Η σειρά, έτσι, αποκαλύπτει τη σημασία των διαπροσωπικών σχέσεων ως τρόπο αναπροσανατολισμού των αρνητικών προτύπων προσκόλλησης και επαναχάραξης υγιών ορίων γύρω από ανθρώπους που κακοποιούν.
Δείχνει επίσης τη δυσκολία της επανεκπαίδευσης της αρνητικής προσκόλλησης, καθώς αυτό που συχνά μοιάζει οικείο ή άνετο είναι το κακοποιητικό μοτίβο, ενώ αυτό που μπορεί να μοιάζει ξένο και παράξενο είναι στην πραγματικότητα η θετική και υγιής προσκόλληση, όπως αυτή που βιώνει ο Ντόνι με τη νέα του φίλη Τέρι.
