Τον Μάιο του 2018 η ψυχοθεραπεύτρια Διονυσία Γιαννοπούλου διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού και ένιωσε τον κόσμο γύρω της να καταρρέει. «Μέσα από την περιπέτεια της υγείας μου έμαθα να εμπιστεύομαι περισσότερο τον εαυτό μου και την ζωή, αγκαλιάζοντας την αδυναμία μου». Η Διονυσία Γιαννοπούλου μοιράζεται μαζί μας τις σημαντικές στιγμές της πορείας της και πώς άλλαξε η ζωή της μέσα από την υπέρβαση της ασθένειάς της.
Όταν διαγνωστήκατε με καρκίνο του μαστού, κληθήκατε να αντιμετωπίσετε την ασθένεια όχι μόνο ως άνθρωπος και γυναίκα, αλλά και ως ψυχοθεραπεύτρια. Πώς βιώσατε εκείνες τις πρώτες στιγμές; Πώς νιώσατε όταν χρειάστηκε να πάτε από τη θέση της θεραπεύτριας σε αυτή της θεραπευόμενης;
Η αλήθεια είναι ότι ήταν τόσο έντονο το σοκ της διάγνωσης που αρχικά μπήκα στον ρόλο του θύματος και μου γεννήθηκε το ερώτημα “γιατί σε μένα”; Γιατί σε μένα που είμαι τριάντα χρόνια στο δρόμο της θεραπείας και της εξέλιξης; Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου.
Βγήκα από τον ρόλο της δυνατής που υποστηρίζει όλους τους άλλους ως ψυχοθεραπεύτρια, ταυτίστηκα με τους ασθενείς μου και έγινα ένα με τους φόβους, την αδυναμία, τον πανικό που έχει κάνεις να αντιμετωπίσει την αρρώστια, την χημειοθεραπεία, τις εγχειρήσεις, την μαστεκτομή και το θάνατο. Κυρίως όμως είχα να παλέψω με τον μύθο και τις προκαταλήψεις του καρκίνου και το βλέμμα του φόβου όλων αυτών που με εγκατέλειπαν μην μπορώντας να με υποστηρίξουν.
Πραγματικά ένιωσα τεράστιο άγχος. Είχα πολλές νύχτες να κοιμηθώ πράγμα το οποίο με οδήγησε σε κατάθλιψη μέχρι που πήρα την απόφαση της θεραπείας!
Επίσης μου ήταν πολύ δύσκολη η αναγκαστική επιλογή της μαστεκτομής καθότι έπληξε την θηλυκότητα μου. Παρόλο που λίγο καιρό μετά η πλαστική χειρουργική επανόρθωσε, χαρίζοντας μου στήθη εικοσάχρονης!
Μου έκανε όμως πολύ καλό στην εξέλιξη μου γιατί έφυγα από τον ρόλο της τέλειας και της δυνατής και συνδέθηκα με την αδύναμη, εύθραυστη πλευρά μου. Αυξήθηκε πολύ η ενσυναίσθηση μου γιατί μπήκα στην θέση των ασθενών μου. Αισθάνθηκα πολύ δυνατή στο τέλος όταν αγκάλιασα και αποδέχτηκα την ανθρώπινη πλευρά μου και όταν ανέλαβα την ευθύνη της θεραπείας μου!
Πώς θα περιγράφατε το ταξίδι που ακολούθησε; Υπάρχει μια στιγμή που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
Μετά το σοκ της διάγνωσης ακολουθούν τα άχαρα στάδια της άρνησης, του φόβου, της θλίψης, του παράπονου, της καθυστέρησης να κάνω τις ιατρικές πράξεις (μαστεκτομή και χημειοθεραπείας) που μου φαίνονταν Γολγοθάς και τέλος το στάδιο της κατάρρευσης.
Το κλειδί είναι να αποδεχτείς το δύσκολο γεγονός είτε είναι ασθένεια είτε χωρισμός είτε οικονομική ή επαγγελματική καταστροφή είτε οποιαδήποτε άλλη απώλεια και να πάρεις την απόφαση να το αντιμετωπίσεις δυναμικά.
Το φάρμακο και το αντίδοτο είναι να αγκαλιάσεις το πρόβλημα, να αναλάβεις να οδηγήσεις τον πληγωμένο σου εαυτό στη θεραπεία να ζητήσεις βοήθεια από τους κατάλληλους ιατρούς και αν πιστεύεις στις ανώτερες δυνάμεις που πάντα σε υποστηρίζουν στα δύσκολα.
Υπήρξαν πολλές συγκινητικές στιγμές εκείνη την συναρπαστική χρονιά της ιατρικής μου θεραπείας που εμφανίστηκαν σαν από μηχανής Θεοί. Καταπληκτικοί γιατροί, παλιοί και καινούργιοι φίλοι που μου άπλωσαν το χέρι χτίζοντας δυνατές σχέσεις υποστήριξης και φροντίδας. Βρήκα καινούργιο νόημα ζωής αφού έκλεισα πρώτα τοξικούς κύκλους με ανθρώπους ή καταστάσεις που μου ήταν άχρηστες ή τοξικές και άνοιξα την πόρτα σε νέα ξεκινήματα.
Τι ήταν αυτό που πραγματικά άλλαξε μέσα σας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αυτού; Και τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να γράψετε την ιστορία σας;
Μέσα από την περιπέτεια της υγείας μου έμαθα να εμπιστεύομαι περισσότερο τον εαυτό μου και την ζωή, αγκαλιάζοντας την αδυναμία μου. Συνδέθηκα με την δύναμη που όλοι έχουμε μέσα μας. Είπα ναι στην θεραπεία μου και σιγά σιγά ένιωσα να μεταμορφώνομαι και τότε άρχισαν τα θαύματα και άνοιξαν οι δρόμοι της θεραπείας.
Άρχισα να μην κολλάω στα μικρά πράγματα που με βασάνιζαν, να αφαιρώ και να απελευθερώνω τα ανούσια καθημερινά που με ανάλωναν και κυρίως να αποδέχομαι και να συγχωρώ τους εχθρούς μου. Δεν επέτρεπα πια τίποτα και κανέναν να με φθείρει και κυρίως βρήκα καινούργιο νόημα ζωής και αποστολή να προσφέρω στους άλλους φροντίζοντας και απολαμβάνοντας περισσότερο την ζωή, βάζοντας προτεραιότητα τις ανάγκες μου.
Το βιβλίο σας «Ανθίζοντας», δεν απευθύνεται μόνο σε ανθρώπους που έχουν περάσει ή περνούν τη δοκιμασία του καρκίνου, αλλά και σε ανθρώπους που θέλουν να κάνουν το επόμενο βήμα στη ζωή τους. Τι θα λέγατε σε κάποια ή κάποιον που δυσκολεύεται να πάρει την απόφαση της αλλαγής;
Εμπνεύστηκα να γράψω αυτό το βιβλίο από τα μαγικά μαθήματα που πήρα από κάθε στάδιο της ασθενείας μου μέχρι την τελική μου θεραπεία! θέλω να περάσω ένα σημαντικό μήνυμα: να μη φοβόμαστε την κάθε δυσκολία, να την αγκαλιάζουμε σαν να είναι ένα σχολείο αναγκαίο για την μεταμόρφωση και την εξέλιξη μας.
Να κατανοήσουμε ότι η κάθε δυσκολία έρχεται
σαν πλυντήριο στις σχέσεις μας ή σαν σίφουνας να μας σπρώξει να ξεβολευτούμε από όλα αυτά που δεν χρειαζόμαστε η δεν μας ωφελούν και να τολμήσουμε να κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές στη ζωή μας!
Είναι μεγάλο το τίμημα και οι συνέπειες όταν δεν τολμάμε να κάνουμε αλλαγές στη ζωή μας. Η αλλαγή γίνεται όταν αγκαλιάζουμε την αδυναμία μας και τα άλλα δύσκολα συναισθήματα και πάρουμε αποφάσεις για να προχωρήσουμε μπροστά! Με σύμμαχο την πίστη στον εαυτό μας και την εμπιστοσύνη στην ζωή που ευνοεί τους τολμηρούς. Απλά να παραδοθούμε στην ροή που λέγετε εξέλιξη και αλλαγή.
Στο βιβλίο αναφέρεστε στη θηλυκή και αρσενική πλευρά που έχουμε όλοι μέσα μας. Μπορείτε να μας πείτε λίγα περισσότερα σχετικά; Γιατί είναι σημαντική η ισορροπία τους;
Όλοι έχουμε μέσα μας την αρσενική και τη θηλυκή πλευρά, είτε είμαστε άντρες, είτε γυναίκες. Η θηλυκή πλευρά είναι η δεκτικότητα, η απαλότητα, το φροντίζω, το δέχομαι να πάρω, το αφήνομαι με εμπιστοσύνη, το παραδίνομαι.
Θηλυκές ποιότητες είναι η αποδοχή, η χαλάρωση, η συμπόνια, η θεραπεία, η διαίσθηση, η αγάπη, η εμπιστοσύνη, η βραδύτητα, η μη δράση, η απόλαυση. Η αρσενική πλευρά είναι το πράττειν. Αρσενικές ποιότητες είναι η δύναμη, η κινητικότητα, η δράση, η επιθετικότητα, ο ανταγωνισμός, η βία, η κυριαρχία και η δημιουργικότητα.
Πολλές γυναίκες, έχουμε μπει στο κυνήγι της καριέρας και είμαστε εργασιομανής. Ίσως για κάποιες από εμάς είναι ακάλυπτη η ανάγκη της επιβεβαίωσης, το να μας δουν. Επιθυμούμε υποσυνείδητα να μας αναγνωρίσουν και να αποδείξουμε πράγματα. Συχνά ο φόβος του χαρακτηρισμού ως «αδύναμο» φύλο μέσα στην ιστορία μας, μας οδήγησε να βγάλουμε ανταγωνισμό προς τους άντρες.
Τα τελευταία χρόνια έχει κυριαρχήσει πολύ η αρσενική μας πλευρά, δηλαδή το να ευνουχίζουμε, να κρίνουμε και να απορρίπτουμε τους συντρόφους μας ή τους πατεράδες των παιδιών μας με αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την υπερπροστασία των μαμάδων τους, να ωθούμε τους άντρες στο να κυριαρχεί η θηλυκή τους πλευρά και η παθητικότητα.
Αυτό βαίνει συχνά εις βάρος μας, καθώς έτσι οι άντρες μας απογοητεύουν και χαλάει η ισορροπία της σχέσης όσο εμείς φορτωνόμαστε πιο πολλές ευθύνες και δουλειές. Άλλες φορές πάλι μπορεί να είμαστε σε κατάρρευση ή τελειομανία.
Τι θα γινόταν αν κάνουμε λίγα βήματα πίσω; Αν χαλαρώσουμε, αν αλλάζαμε τις καθήμενες ισορροπίες ξανά στον ξεχασμένο θηλυκό μας θρόνο;
Ας αφήσουμε τον έλεγχο και ας κάνουμε χώρο για να προσελκύσουμε τη δυναμική πλευρά του άντρα. Πώς θα τα καταφέρουμε; Σταματώντας την κριτική, τον ευνουχισμό και αναλαμβάνοντας λιγότερες αρμοδιότητες με την υπεροχή ότι τα κάνουμε καλύτερα!
Εμψυχώνοντας τα θετικά του χαρακτηριστικά, υποστηρίζοντας και επιβεβαιώνοντας στον σύντροφό μας. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι οι άνδρες είναι εδώ έτοιμοι να μας υποστηρίξουν και να μας βοηθήσουν αφού μάθουμε να τους ζητάμε βοήθεια χωρίς να ζητιανεύουμε η να απαιτούμε και χωρίς πολλές προσδοκίες.
Όταν υπάρχει υπερβολή της αρσενικής μας πλευράς συνήθως είμαστε διαρκώς αγχωμένες, εξοντωμένες και δεν μπορούμε να κινηθούμε στη ζωή με εμπιστοσύνη, να απολαύσουμε, να χαλαρώσουμε και να δώσουμε προτεραιότητα στις ανάγκες μας. Αντιθέτως, όταν υπάρχει υπερβολή της θηλυκής ενέργειας μπορεί να είμαστε σε παραίτηση και να μην δρούμε καθόλου για την υλοποίηση των στόχων και των ονείρων μας.
Ποιος είναι ο συμβολισμός του τριαντάφυλλου;
Το τριαντάφυλλο συμβολίζει το άνοιγμα της καρδιάς και στην αρωματοθεραπεία είναι αντικαταθλιπτικό. Ολόκληρος ο τίτλος του βιβλίου ήταν “Ανθίζοντας σαν το τριαντάφυλλο” γιατί όλες τις άγονες νύχτες συνομιλούσα με μια υπέροχα ανθισμένη μωβ τριανταφυλλιά έξω από την κρεβατοκάμαρα μου και της έλεγα να μην ανησυχώ και ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος.
Η τριανταφυλλιά έχει πολλά να μας διδάξει: Όταν η τριανταφυλλιά φροντίζει τον πυρήνα της με νερό και λίπασμα τότε εμφανίζονται τα κατάλληλα έντομα και οι πεταλούδες να την γονιμοποιήσουν.
Όπως εκείνη δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ απλά ανοίγει τα υπέροχα χρώματα και αρώματα της προς τα έξω έτσι και εμείς δεν χρειάζεται να υπερπροσπαθούμε για την εκπλήρωση των στόχων μας, απλά να φροντιζόμαστε και να αναμένουμε την κατάλληλη στιγμή και όλα θα έρθουν, οι κατάλληλοι άνθρωποι και οι σωστές ευκαιρίες.
Γράφετε για τη σημασία της ευγνωμοσύνης. Πώς φτάσατε να ευγνωμονείτε την ασθένειά σας;
Η ευγνωμοσύνη είναι πολύ σημαντική γιατί μέσω της ευγνωμοσύνης έλκουμε περισσότερη ευδαιμονία και αφθονία στης ζωή μας. Όταν φύγουμε από τον ρόλο του θύματος και δούμε πιο βαθιά πόσα πολλά κερδίζουμε από τα δύσκολα, πόσο πιο δυνατοί και με αυτοπεποίθηση βγαίνουμε, τότε μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά ψυχοφθόρες καταστάσεις.
Έφτασα να ευγνωμονώ την ασθένεια καθότι με έκανε να συνειδητοποιήσω πως θα βελτιώσω την ποιότητα της ζωής μου, να με φροντίζω, να επιτρέπω στους άλλους να με φροντίζουν, να αλλάξω την διατροφή μου και τις κακές συνήθειες, να βάζω όρια, να ξανασυστηθώ με τους ανθρώπους γύρω μου και να πάρω περισσότερη υποστήριξη και αγάπη. Να τελειώσω φθαρμένους κύκλους και σχέσεις, να συμφιλιωθώ με τα εμπόδια, να αποδέχομαι τις ανατροπές, να επικεντρώνομαι μόνο στο όφελος, να μεταμορφώσω την συντροφική μου σχέση, να με αγαπώ δίχως όρους και να βρίσκω περισσότερο νόημα και αξία στην Ζωή!
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
