– Πόσο κρατάει το αύριο;
– Μία αιωνιότητα και μια μέρα
Το Μία αιωνιότητα και μία μέρα είναι μια διεθνής πολυβραβευμένη ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, που μιλάει για το χρόνο, την ύπαρξη και το φόβο να προσεγγίσουμε με νόημα τη ζωή με αποτέλεσμα τον αυτοεξορισμό μας.
Τον τελευταίο καιρό η μόνη μου επαφή με τον κόσμο είναι εκείνος ο άγνωστος από απέναντι με την ίδια μουσική. Ποιος είναι; Πώς είναι; Ένα πρωί ξεκίνησα να τον βρω αλλά μετάνιωσα. Καλύτερα να μην ξέρω και να φαντάζομαι.
Στην ταινία, ο πρωταγωνιστής, ο Αλέξανδρος, ένας διάσημος Έλληνας συγγραφέας και ποιητής είναι ανίατα άρρωστος και γνωρίζει ότι ζει την τελευταία του μέρα πριν πεθάνει. Το γεγονός ότι γνωρίζει τον σύντομο θάνατό του τον κάνει να αμφισβητεί την ύπαρξή του. Στην πραγματικότητα, μια φιλοσοφική προσέγγιση κυριαρχεί σε όλη την ταινία. Οι διερωτήσεις που θα συναισθανθούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας αναφέρονται στις έννοιες της ύπαρξης και του χρόνου. Ειδικότερα, το κύριο θέμα στον πυρήνα της ταινίας γίνεται αντιληπτό με το ερώτημα «Πόσο κρατάει το αύριο;».
– Πόσο κρατάει το αύριο;
– Μία αιωνιότητα και μια μέρα.
Στην αρχή της ταινίας, η πρώτη φιλοσοφική προσέγγιση προκύπτει με το ερώτημα «Τι είναι ο χρόνος;». Καθώς η ταινία εξελίσσεται, η αφήγηση του χρόνου συνυφαίνεται και βλέπουμε ότι το παρελθόν εξιστορείται φιλοξενώντας το παρόν. Στις σκηνές που επιστρέφει στο παρελθόν θυμάται ότι παραμέλησε την οικογένεια, ενώ αφιέρωσε τη ζωή του στη λογοτεχνία και την ποίηση.
Οι υπαρξιακές αναζητήσεις είναι έντονες στην ταινία, όπως η Άννα, η γυναίκα που αγάπησε και που αναζητά μάταια παντού. Το αύριο είναι ένας συμβολικός χρόνος. Το παρελθόν έχει τέλος και ο Αλέξανδρος υπάρχει όσο μπορεί να βιώσει την αιωνιότητα του αύριο. Αν μπορεί να βιώσει την ύπαρξή του μέσα από τη δική της διαχρονικότητα, μπορεί να κατανοήσει τον θάνατό της μόνο συνειδητοποιώντας τη διαχρονικότητα.
Η ταινία απεικονίζει επίσης τη διάσωση ενός μικρού παιδιού. Η πρώτη λέξη που έμαθε από το παιδί κατά τη διάρκεια μιας ημέρας που πέρασε μαζί του, “corfulamu”, λέγεται ότι σημαίνει η καρδιά ενός λουλουδιού και αναφέρεται στο παιδί που κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας του.
Αυτό αντιστοιχεί στην απώλεια του «ανήκειν» τόσο για τον Αλέξανδρο όσο και για το μικρό αγόρι. Αν αναλογιστούμε, ότι το μικρό αγόρι δεν είχε οικογένεια και αναγκάστηκε να μεταναστεύσει, στερήθηκε το «ανήκειν», ενώ ο Αλέξανδρος δούλευε με τις λέξεις όλη του τη ζωή. Και οι δύο βρήκαν μέσα σε μια μέρα το ζεστό συναίσθημα που έψαχναν ο ένας στον άλλον, και όταν το μικρό αγόρι έπρεπε να φύγει, ένιωσαν έναν έντονο πόνο.
Επίσης, στον πρωταγωνιστή μας, παρατηρούμε την ανθρώπινη αναζήτηση για νόημα. Δεν μετανιώνει μόνο για ό,τι δεν μπορεί να ολοκληρώσει, αλλά είναι και αισιόδοξος για την αναζήτηση του νοήματος. Εξακολουθεί να αναζητά λέξεις για να αγοράσει για τον εαυτό του και εξακολουθεί να αμφισβητεί πολλά πράγματα από τη ζωή του. Ψάχνει ακόμα το νόημα της αγάπης και πώς είναι δυνατή, τι σημαίνουν στην πραγματικότητα οι λέξεις που έψαχνε σε όλη του τη ζωή, τι τον κάνει να υποφέρει.
Με τις φράσεις που έκανε κατά την επίσκεψή του στη μητέρα του, κάνει ουσιαστικά μια ανασκόπηση της ζωής του, αναρωτιέται ποια συναισθήματα έχει βιώσει, με ποιο τρόπο είναι ελλιπής και πώς θα μπορούσε να έχει ζήσει. Κατά κάποιο τρόπο υποφέρει από κάποια πράγματα που δεν μπορεί να κατακτήσει το νόημά τους.
Γιατί μητέρα; Γιατί δεν ήρθε τίποτα όπως το περιμέναμε; Γιατί; Γιατί Πρέπει να σαπίζουμε αβοήθητοι ανάμεσα στον πόνο και την επιθυμία; Γιατί έζησα τη ζωή μου σε εξορία; Πες μου μητέρα γιατί δεν ξέρουμε πώς να αγαπήσουμε.
Δείτε το τρέιλερ:
