Με φόντο την υπογονιμότητα και τις ψυχολογικές επιπτώσεις αυτής, το “Private Life” μιλά για την αγάπη, την απώλεια, την ματαίωση, την προσδοκία, την αποτυχία, την ελπίδα, το παράλογο που συνυπάρχουν τόσο στις ιδιωτικές μας χαρές και λύπες όσο και σε αυτές που μοιραζόμαστε με τους άλλους.
Η Ρέιτσελ και ο Ρίτσαρντ είναι ένα ζευγάρι συγγραφέων γύρω στα 40, που ζει στην Νέα Υόρκη και προσπαθεί απεγνωσμένα να αποκτήσει παιδί. Μετά από ένα σύνολο αποτυχημένων κύκλων εξωσωματικής γονιμοποίησης, είναι συναισθηματικά και οικονομικά εξαντλημένοι. Καθώς δοκιμάζουν για μια ακόμα φορά ανεπιτυχώς κι ενώ εξετάζουν παράλληλα την πιθανότητα της υιοθεσίας, η απογοήτευσή τους στρέφεται στην αναζήτηση τρίτου προσώπου και συγκεκριμένα μιας δότριας ωαρίων που θα μπορούσε να τους βοηθήσει.
Η θετή ανιψιά τους Σέιντι, μια φοιτήτρια που εγκαταλείπει για λίγο το πανεπιστήμιο γιατί δεν ξέρει τι θέλει να κάνει με τη ζωή της σε αυτή τη φάση, αποφασίζει να μείνει μαζί τους για λίγο. Εκεί, γνωρίζοντας από κοντά τις δυσκολίες τους και με όλη την νεανική παρορμητικότητα που την χαρακτηρίζει, προσφέρεται να γίνει η ίδια δότρια, συμμετέχοντας στην επίπονη διαδικασία.
Το “Private Life” είναι μια ευαίσθητη και γλυκόπικρη προσέγγιση της δύσβατης εμπειρίας της υπογονιμότητας και της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής που συχνά την συνοδεύει. Η υπογονιμότητα και η προσπάθεια αντιμετώπισής της συνιστά μια ιδιαίτερα επιβαρυντική συνθήκη, με έντονα αρνητικά συναισθήματα και πολλαπλές απώλειες, με επιπτώσεις στην ταυτότητα και την εικόνα του εαυτού αλλά και στην πρότερη ζωή και καθημερινότητα.
Μέσα σε ένα συνονθύλευμα ορμονών και φαρμάκων και μια εξαντλητική σωματικά και ψυχολογικά διαδικασία ιατρικών σταδίων, οι άνθρωποι καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα σύνολο ζητημάτων, από την δυσφορία, το άγχος, την ματαίωση και το πένθος μέχρι την επικοινωνία ανάμεσα στο ζευγάρι, την σεξουαλική του ζωή, τις συγκρούσεις και την απομόνωση.
Κυρίως, τα άτομα καλούνται να διαχειριστούν το πώς η πλήρης αφοσίωση στην κατάκτηση του στόχου διαβρώνει σταδιακά τις ζωές τους, το πόσο ασήκωτο γίνεται ανά στιγμές το βάρος της συνεχούς αναμονής, ο φαύλος κύκλος ματαίωσης-εκ νέου προσπάθειας.
Η ταινία κατορθώνει να μας μεταδώσει με πληρότητα τις μεταβάσεις και τις προκλήσεις που βιώνουν οι πρωταγωνιστές, υφαίνοντας με λεπτότητα και αληθοφάνεια μια πραγματικότητα με κοινό έδαφος αλλά και επιμέρους διαφορές για το ζευγάρι και τον περίγυρό του. Όσο πιο περίπλοκη είναι άλλωστε η επίτευξη της εγκυμοσύνης και όσο περισσότεροι εμπλέκονται σε αυτή, τόσο πιο σύνθετες είναι οι επιπτώσεις και ο απόηχός τους για τους συμμετέχοντες.
Η σκηνοθέτης Tamara Jenkins, αφορμώμενη από την προσωπική της εμπειρία με την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, επιλέγει συνειδητά να εστιάσει στο βίωμα των χαρακτήρων και στον τρόπο με τον οποίο ανταπεξήλθαν, αποφεύγοντας τον εξωραϊσμό ή την εύκολη λύση μιας πραγματικά απαιτητικής και μακράς συνθήκης.
Νιώθω πως υπάρχουν ήδη πολλές τέτοιες ιστορίες και έπειτα, στο τέλος, υπάρχει το happy ending με το μωρό. Αν και αυτή η ταινία αφορά την προσπάθεια για απόκτηση παιδιού, για μένα ήταν πάντα μια ιστορία για τον γάμο και την υπαρξιακή κρίση που περνά αυτό το ζευγάρι, μια κοινή ιστορία κρίσης μέσης ηλικίας. Έτσι το σκεφτόμουν πάντα. Το τέλος της ταινίας έχει να κάνει με τους ίδιους και με το πώς το άντεξαν αυτό. Και αυτό, για μένα, είναι πιο σημαντικό από αφηγηματική σκοπιά.
Ο συναισθηματικός αγώνας των δύο πρωταγωνιστών και ο προσωπικός τους τρόπος να αντέξουν παραμένει στο επίκεντρο, ενώ δεν παραλείπονται σχετικές θεματικές, όπως η επίδραση της διαδικασίας στον κοινωνικό ή οικογενειακό περίγυρο ή ο ρόλος των ευρύτερων κοινωνικοοικονομικών συνθηκών στην απόκτηση παιδιού.
Έπειτα, και ίσως ουσιωδώς, η ταινία δεν ξεχνά να ισορροπήσει την δυσκολία με το χιούμορ, το δράμα με την κωμικότητα της ζωής, τιμώντας με τον τρόπο της τις ανθρώπινες σχέσεις και την ανθεκτικότητά τους.
Η υπογονιμότητα, η απόκτηση παιδιού μέσω υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και οι νέες μορφές γονεϊκότητας που μπορεί να προκύψουν αποτελούν μια σύνθετη, εξελισσόμενη και απαιτητική πραγματικότητα, οι ψυχολογικές επιπτώσεις της οποίας αναγνωρίζονται και αντιμετωπίζονται με την δέουσα προσοχή μόλις τα τελευταία χρόνια.
Με φόντο αυτήν, το “Private Life” μιλά για την αγάπη, την απώλεια, την ματαίωση, την προσδοκία, την αποτυχία, την ελπίδα, το παράλογο που συνυπάρχουν τόσο στις ιδιωτικές μας χαρές και λύπες όσο και σε αυτές που μοιραζόμαστε με τους άλλους.
Δείτε εδώ το trailer
Συγγραφέας: Ανδρομάχη Σδούκου, Ψυχολόγος με εκπαίδευση στις Μεταμοντέρνες Προσεγγίσεις στην ψυχοθεραπεία καθώς και στην Συστημική σκέψη και προσέγγιση
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
