Η καινούρια έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών πρόκειται να βγει τον Μάρτιο. Θα έπρεπε να μας ανησυχεί αυτό;
Το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, DSM) είναι το βιβλίο από το οποίο προέρχονται όλες οι διαγνώσεις ψυχικής υγείας. Υπάρχει από το 1952, όταν περιείχε περίπου εκατό διαγνώσεις και ήταν σχεδόν άγνωστο. Τώρα προσφέρει πάνω από πεντακόσιες διαγνώσεις, οι οποίες δίνονται τόσο συχνά που το 46 τοις εκατό των ενηλίκων και το 20 τοις εκατό των παιδιών και των εφήβων στις ΗΠΑ θα λάβουν μία στη διάρκεια της ζωής τους.
Η νέα έκδοση (DSM-5-TR) δεν έχει ιδιαίτερη κάλυψη από τα μέσα, κυρίως επειδή η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση (APA), ο ιδιωτικός οργανισμός που την εκδίδει, δεν τη διαφημίζει. Γιατί; Η προηγούμενη έκδοση (DSM-5) προκάλεσε πραγματική αναταραχή. Οι επικρίσεις αφορούσαν τους δεσμούς των συγγραφέων με τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες, τον τρόπο με τον οποίο το εγχειρίδιο αντιμετώπισε ως παθολογικές φυσιολογικές σκέψεις, συμπεριφορές και συναισθήματα και εφηύρε νέες διαγνώσεις, το πώς τα κριτήρια χαλάρωσαν, για να κάνουν πιο εύκολη τη διάγνωση των διαταραχών, και το γεγονός ότι συχνά οι πολιτικές αντιπαραθέσεις, κι όχι η επιστήμη, υπαγορεύουν τι θεωρείται ψυχική ασθένεια.
Το θεμελιώδες πρόβλημα με τις διαγνώσεις του DSM είναι ότι είναι επιστημονικά άκυρες και κατά πολύ αναξιόπιστες. Καμία δεν μπορεί να αποδειχτεί αντικειμενικά με ένα τεστ, εξέταση ή άλλον βιολογικό δείκτη και δεν είναι διακριτές οντότητες ασθένειας. Δεν υπάρχουν πέρα από τα αυτοαναφερόμενα συμπτώματα του ασθενούς και τη διάγνωση του γιατρού. Δεν ανταποκρίνονται σε κάποιες προδιαγραφές αξιοπιστίας.
Στη νέα έκδοση, υπάρχει μια καινούρια διάγνωση (διαταραχή παρατεταμένου πένθους, η οποία βασικά λέει ότι αν πενθείς για κάποιον αγαπημένο περισσότερο από έναν χρόνο, και το πένθος δυσκολεύει τη ζωή σου, έχεις ψυχική ασθένεια) και η πιθανή προσθήκη του αυτοκτονικού ιδεασμού και του αυτοτραυματισμού ως ψυχικών διαταραχών. Οι άλλες διαγνώσεις παραμένουν ως έχουν. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα αποδεχόμαστε αμφιλεγόμενες διαγνώσεις, όπως, για παράδειγμα, η Διαταραχή Επεισοδιακής Υπερφαγίας (Binge Eating Disorder, BED).
Διαβάστε σχετικά: Από το DSM-I στο DSM-5
Μια διάγνωση γεννιέται
Η BED ξεκίνησε ως θεωρία. Τη δεκαετία του 1950, ο Άλμπερτ Στάνκαρντ, πρωτοπόρος στην έρευνα για την παχυσαρκία, δημοσίευσε μια μελέτη για αυτό που ονόμασε «σύνδρομο νυχτερινής σίτισης». Αυτή η κατάσταση χαρακτηριζόταν από νυχτερινή υπερφαγία, αϋπνία και πρωινή ανορεξία. Έτεινε να εμφανίζεται κατά τη διάρκεια στρεσογόνων περιόδων και συνδέθηκε με την παχυσαρκία. Όλοι οι συμμετέχοντες στην αρχική μελέτη είχαν κάποιου είδους διαταραχή βάρους.
Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, η επεισοδιακή υπερφαγία εμφανίστηκε στην τρίτη αναθεώρηση του DSM (DSM-III) ως σύμπτωμα της νευρικής βουλιμίας. Η επόμενη έκδοση τοποθέτησε την επεισοδιακή υπερφαγία στη γενική κατηγορία Διατροφικές Διαταραχές που δεν Προσδιορίζονται Αλλιώς. Η επόμενη αναθεώρηση (DSM-5) την έκανε κανονική διάγνωση.
Όπως με πολλές διαγνώσεις του DSM, τα κριτήρια για την BED είναι πολύ γενικά ή χαλαρά, δηλαδή είναι εύκολο να τα πληροί κάποιος. Δεν υπάρχουν πραγματικές παράμετροι. Τα χαλαρά κριτήρια θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν, αν η διάγνωση μπορoύσε να επικυρωθεί.
Αλλά η BED δεν έχει εγκυρότητα. Η διάγνωση βασίζεται εξ ολοκλήρου σε αυτό που ο ασθενής και ο θεραπευτής θεωρούν «μεγαλύτερη ποσότητα» ή «πιο γρήγορη σίτιση από το κανονικό» ή «άβολη αίσθηση πληρότητας». Κανένα αντικειμενικό τεστ δεν μπορεί να επιβεβαιώσει ότι ο ασθενής έχει αυτό που αποκαλούμε διαταραχή επεισοδιακής υπερφαγίας.
Μια διάγνωση κατασκευάζεται
Το 2011, όταν ήταν υπό συζήτηση το αν η BED θα γινόταν επίσημη διάγνωση στο DSM, η φαρμακευτική Shire Pharmaceuticals ήδη είχε επιδιώξει να βγάλει στην αγορά το φάρμακο Vyvanse, μια αμφεταμίνη, ως το μόνο διαθέσιμο φάρμακο για την αντιμετώπιση της διαταραχής. Με 6,9% ποσοστό εμφάνισης στις ΗΠΑ, μια DSM διάγνωση θα μπορούσε να δημιουργήσει τουλάχιστον 21 εκατομμύρια νέους πελάτες και να αποφέρει περίπου 200 με 300 εκατομμύρια δολάρια ετησίως στην εταιρεία.
Το Vyvanse έγινε το επίσημο φάρμακο για την BED επειδή η BED υπήρχε ως διάγνωση στο DSM. Ένας εκπρόσωπος της αμερικανικής Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων δήλωσε ότι το φάρμακο πήρε έγκριση απλώς επειδή δεν υπήρχε άλλο για την αντιμετώπιση της νεόκοπης διαταραχής επεισοδιακής υπερφαγίας.
Για να εκμεταλλευτεί πλήρως την κατάσταση, η Shire εγκαινίασε μια εκστρατεία ενημέρωσης για την ασθένεια. Η εταιρεία δεν διαφήμισε το φάρμακο, προώθησε τη διάγνωση της BED. Από τότε, η BED έγινε η πιο συχνά διαγνωσμένη διατροφική διαταραχή.
Η Διαταραχή Επεισοδιακής Υπερφαγίας είναι μόνο μία από τις διαγνώσεις που θα συνεχίσουμε να λαμβάνουμε ως αποτέλεσμα της αποτυχίας της Αμερικάνικης Ψυχιατρικής Ένωσης να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος του DSM. Υπάρχουν διαγνώσεις που έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να δίνονται εύκολα, να γίνονται αποδεκτές και να ταυτίζεσαι μαζί τους.
Όπως το έθεσαν ο ψυχίατρος Μάικλ Φερστ και ο ακαδημαϊκός Τζερόμ Γουέικφιλντ «Σχεδόν κάθε ψυχιατρικό σύμπτωμα που είναι χαρακτηριστικό μιας διαταραχής του DSM μπορεί να προκύψει κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες σε ένα κανονικά λειτουργικό άτομο».
Απόδοση – Επιμέλεια: Ισμήνη Τσοχαλή, μεταφράστρια – επιμελήτρια κειμένων
Πηγή
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
