Ένιωθα ότι δε μπορώ να μπω σε κλειστό χώρο γιατί πνιγόμουν! Με έπνιγε όλη αυτή η υπομονή, ο συμβιβασμός, η υποτίμηση που πήρα απ’ όλη την οικογένειά μου και που μου κατάστρεψε την αυτοπεποίθηση… τότε αποφάσισα να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία.
Καλησπέρα με λένε Άλεξ και θα ήθελα να γράψω τη δική μου ιστορία. Δεν είναι απ’ τις πιο σκληρές αλλά για εμένα είναι πολύ σημαντική.
Έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια με έναν πατέρα αλκοολικό που μεθούσε και χτυπούσε τη μητέρα μου η οποία με τη σειρά της απλώς το υπέμεινε στωικά μην μπορώντας να σκεφτεί το κακό που έκανε σε εμένα και τα αδέρφια μου αυτή η κατάσταση. Είμαι η τρίτη ανάμεσα σε πέντε παιδιά, η μεσαία δηλαδή και ήμουν εκείνη που πήρε το βάρος του μαύρου προβάτου της οικογένειας από πολύ νωρίς και το πήρα γιατί άρχισα να διεκδικώ πράγματα που στη δική μας οικογένεια δεν ήταν αυτονόητα.
Όπως ο σεβασμός, η αποδοχή, η χαρά η διακριτικότητα και ήμουν η μόνη που είδα από νωρίς ποσό λάθος ήταν το μοτίβο της οικογένειάς μου. Μεγαλώνοντας έγινα και για τ’ αδέρφια μου το μαύρο πρόβατο, ήμουν για εκείνους (και είμαι μέχρι σήμερα) η παράξενη, η ιδιότροπη, αυτή που έχει πάνω της όλα τα ελαττώματα του κόσμου. Και αυτό γιατί ήμουν η πρώτη που απομακρύνθηκα απ’ όλα αυτά που ζούσαμε ως παιδιά: από τους τσακωμούς, τις φωνές, τα μεθύσια, τη γκρίνια, τις επικρίσεις. Όλο αυτό το τοξικό περιβάλλον.
Διαβάστε σχετικά: Πώς να επιβιώσετε σε μια δυσλειτουργική οικογένεια
Είναι οξύμωρο, όμως ήμουν εκείνη που έκανα πίσω σε καυγάδες με τα αδέρφια μου, για να μην τα «χάσω» όσο και αν με πλήγωναν, όσο και αν δεν ήταν ποτέ δίπλα μου. Ώσπου μια μέρα άρχισα να πνίγομαι κυριολεκτικά. Ένιωθα ότι δε μπορώ να φάω χωρίς να πνίγω, ότι δε μπορώ να μπω σε κλειστό χώρο γιατί πνιγόμουν! Με έπνιγε όλη αυτή η υπομονή, ο συμβιβασμός, η υποτίμηση που πήρα απ’ όλη την οικογένειά μου και που μου κατάστρεψε την αυτοπεποίθηση.
Τότε αποφάσισα να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία, αποφάσισα ότι θέλω να αγαπήσω τον εαυτό μου (όπως δεν το έκαναν ποτέ οι γονείς μου). Εύχομαι να τα καταφέρω γιατί είμαι στην αρχή ακόμα αυτής της διαδρομής.
Αυτό που μπορώ να πω κλείνοντας, είναι ότι κάποια παιδιά κουβαλάμε πάνω μας όλη την παθογένεια της οικογένειας. Δεν το διαλέξαμε, άλλοι μας το φόρτωσαν χωρίς να μας ρωτήσουν. Όμως, για να το πετάξουμε από πάνω μας δε χρειάζεται να ρωτήσουμε ΚΑΝΕΝΑ μόνο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να ζήσουμε μια όμορφη ζωή όπως εμείς θέλουμε!
Και μας αξίζει μια όμορφη ζωή, φτάνει να μας αγαπήσουμε αληθινά πραγματικά και με όλη μας τη δύναμη!
Καλές γιορτές με πολύ αγάπη για όλους!
*Απαγορεύεται ρητώς η αναπαραγωγή χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων της ιστοσελίδας*
