Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο όπου οι όμηροι αρχίζουν να συμπάσχουν και να ταυτίζονται με τους ανθρώπους που τους κρατούν ομήρους. Πρόκειται για μια τεχνική επιβίωσης που χαρακτηρίζεται από μία παράξενη υποβόσκουσα τάση παραβίασης – σαν να επιθυμούν ενδόμυχα να είναι όμηροι.
Ο Ήθαν Χοκ υποδύεται έναν παράτολμο ληστή τραπεζών σε ένα δράμα που αναπαριστά την κατάσταση ομηρίας του 1973 που ονομάστηκε Σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο που όλοι μας γνωρίζουμε. Σε μια κατάσταση ομηρίας, κάποιοι καθημερινοί άνθρωποι αρχίζουν να συμπάσχουν και να ταυτίζονται με τους ανθρώπους που τους κρατούν ομήρους. Πρόκειται για μια τεχνική επιβίωσης που χαρακτηρίζεται από μία παράξενη υποβόσκουσα τάση παραβίασης – σαν να επιθυμούν ενδόμυχα να είναι όμηροι.
Στην πιο θρυλική και εκπληκτική περίπτωση του Συνδρόμου της Στοκχόλμης, η οποία εξελίχθηκε το 1974 – το θύμα της απαγωγής πήρε το μέρος του απαγωγέα. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική ήταν η ληστεία τράπεζας συνοδευόμενη από μία ομηρία που διήρκεσε για 6 ημέρες από την οποία πήρε αρχικά την ονομασία του το σύνδρομο.
Η ταινία Stockholm προσφέρει μια χαλαρά δραματοποιημένη αναπαράσταση του γεγονότος, με πρωταγωνιστή τον Ήθαν Χοκ ως τον ληστή και την Νούμι Ραπάς ως την όμηρό του, η οποία στη συνέχεια γίνεται σύμμαχός του.
Ο Λαρς (Χοκ), ένας απρόβλεπτος πρώην κατάδικος, γεννημένος στη Σουηδία, ο οποίος έχει όμως μεγαλώσει στις ΗΠΑ, φοράει ένα καουμπόικο καπέλο, ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου μπλε χρώματος, ένα δερμάτινο σακάκι με μια σημαία από το Άλαμο του Τέξας στην πλάτη, και μια περούκα που τον κάνει να μοιάζει με άγριο χίπη μοτοσυκλετιστή και εισβάλλει στην τράπεζα Kreditbanken. Ξεστομίζει διάφορες απειλές κουνώντας στον αέρα ένα πολυβόλο ενώ ακούει στη διαπασών τραγούδια του Μπομπ Ντίλαν στο ραδιόφωνο του. Ο Λαρς μοιάζει με πολλούς πρόχειρα προετοιμασμένους ληστές τραπεζών που έχετε δει στις ταινίες. Αυτό που σίγουρα είναι σαφές είναι ότι παρόλο που φαίνεται σκληρός, στην πραγματικότητα είναι πρόβατο.
Επιτρέπει στους περισσότερους πελάτες και υπαλλήλους της τράπεζας να φύγουν από την τράπεζα, κρατώντας μόνο δύο υπαλλήλους. Περπατώντας προς την Μπιάνκα, η οποία βρίσκεται τρομοκρατημένη δίπλα στο γραφείο της, ζητάει να μάθει αν έχει χτυπήσει τον συναγερμό και όταν αυτή ομολογεί ότι το έχει κάνει, τής απαντά: Αυτό είναι πολύ καλό. Ο Λαρς, βλέπετε, δεν θέλει μόνο να ληστέψει την τράπεζα, αλλά και να βγάλει από τη φυλακή τον παλιό φίλο και συνάδελφο στο έγκλημα, Gunnar Sorensson. Οι αρχές αφήνουν τον Sorensson να εισέλθει στην τράπεζα ο οποίος παίρνει το ρόλο του διαμεσολαβητή.
Ο Λαρς απαιτεί ένα εκατομμύριο δολάρια, μια εύκολη έξοδο από την τράπεζα και ένα όχημα διαφυγής – μια Mustang 302, όπως του Στιβ ΜακΚουίν στην ταινία Μπούλιτ. Ο Λαρς διαπραγματεύεται με τον επικεφαλής της αστυνομίας Mattsson και τον πρωθυπουργό Olof Palme οι οποίοι απεικονίζονται ως στωικές καρικατούρες της σκανδιναβικής γραφειοκρατικής αδιαφορίας. Έτσι, κατά κάποιον τρόπο, είναι και ο σύζυγος της Μπιάνκα, τον οποίο η ίδια αντιμετωπίζει σαν να μην υπάρχει.
Η εμπιστοσύνη της Μπιάνκα αρχίζει να μετατοπίζεται στον Λαρς, επειδή δεν έχει καμία πίστη στο σύστημα, ούτε την πεποίθηση ότι αυτό θα τη σώσει. Υπάρχει μία αίσθηση ενός κατάλοιπου αντικουλτούρας σε αυτή τη στάση. Η ταινία απεικονίζει τις σουηδικές αρχές ως μια βλοσυρή παρέλαση επικριτικών και άκαμπτων υπαλλήλων. Πρόκειται για μία ημισατιριακή ανύψωση του συνδρόμου της Στοκχόλμης όπου οι πολίτες εμπιστεύονται τους εγκληματίες και που μας ωθεί να πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο αξίζει στις Σουηδικές αρχές.
Ο Χοκ προσφέρει μία δυναμική ερμηνεία, η οποία καθοδηγείται από ένα τυφλό πνεύμα απερίσκεπτης ανυπακοής, κάτι που είναι αστείο, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχει κανένα συνεκτικό στόχο. Καταστρώνει ένα σχέδιο που βασίζεται σε μια σκηνοθετημένη δολοφονία: Προσποιείται ότι σκοτώνει τη Μπιάνκα. Ωστόσο, αυτή συμφωνεί σε αυτή τη συνωμοσία γιατί είναι αναγκασμένη ή επειδή το θέλει;
Δείτε εδώ το trailer
Πηγή: variety.com
Απόδοση-Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
