Οι ερευνητές δεν εντόπισαν ουσιαστική συσχέτιση μεταξύ του κινδύνου εμφάνισης κατάθλιψης και των 18 περισσότερο μελετημένων γονιδίων έως σήμερα.
Τα τελευταία 25 χρόνια έχουν δημοσιευθεί εκατοντάδες μελέτες που υποδηλώνουν ότι ένα μικρό σύνολο συγκεκριμένων γονιδίων ή παραλλαγών γονιδίων παίζει σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση της ευπάθειας στην κατάθλιψη. Τέτοιες δημοσιεύσεις τροφοδότησαν την ελπίδα ότι οι κλινικοί γιατροί θα μπορούσαν να προβούν σε γενετικές δοκιμές για να εντοπίσουν όσους βρίσκονται σε κίνδυνο και οι φαρμακευτικές εταιρείες θα μπορούσαν να αναπτύξουν φάρμακα για να εξουδετερώσουν τα γονίδια που είναι υπεύθυνα για την εμφάνιση κατάθλιψης.
Ωστόσο μια νέα μελέτη του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Μπόλντερ που αξιολόγησε γενετικά και ερευνητικά δεδομένα από 620.000 άτομα, διαπίστωσε ότι τα 18 περισσότερο μελετημένα υποψήφια γονίδια για την κατάθλιψη στην πραγματικότητα δεν συνδέονται περισσότερο με αυτήν από άλλα, τυχαία επιλεγμένα γονίδια.
Οι προηγούμενες μελέτες ήταν λανθασμένες – ή “ψευδώς θετικές” – και η επιστημονική κοινότητα πρέπει να εγκαταλείψει τη διαδεδομένη υπόθεση για τη σύνδεση υπεύθυνων γονιδίων και κατάθλιψης, καταλήγουν οι ερευνητές.
Ο επικεφαλής συγγραφέας Matthew Keller, αναπληρωτής καθηγητής Ψυχολογίας και Νευροεπιστήμης, υποστηρίζει: Δεν λέμε ότι η κατάθλιψη δεν είναι σε καμία περίπτωση κληρονομική, αλλά ότι επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες και όπου κάθε ένας ξεχωριστά έχει μία μικρή επίδραση.
Για το σκοπό της μελέτης, η οποία δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό American Journal of Psychiatry, οι ερευνητές εξέτασαν τα 18 περισσότερο μελετημένα γονίδια για την κατάθλιψη.
Η έρευνα αυτή είναι η μεγαλύτερη και πιο ολοκληρωμένη έως σήμερα για τα ιστορικά υποψήφια γονίδια της κατάθλιψης. Βρήκαμε ότι τα υποψήφια έως σήμερα γονίδια δεν σχετίζονται περισσότερο με την κατάθλιψη από οποιοδήποτε άλλο τυχαίο γονίδιο. Τα αποτελέσματα, ακόμη και για εμάς, ήταν εκπληκτικά, δηλώνουν οι ερευνητές.
Διαβάστε σχετικά: 10 λόγοι που μας κάνουν ευάλωτους στην κατάθλιψη
Ο Δρ. Keller σημειώνει ότι στον τομέα της γενετικής, οι επιστήμονες γνωρίζουν εδώ και χρόνια ότι υποθέσεις αυτές ήταν λανθασμένες. Ωστόσο, οι ελπιδοφόροι ερευνητές σε άλλους τομείς, συμπεριλαμβανομένου του χώρου της ψυχολογίας, συνέχισαν να δημοσιεύουν μελέτες – οι οποίες συχνά βασίζονται σε μικρότερα μεγέθη δειγμάτων – οι οποίες κράτησαν ζωντανή την ιδέα ενός μικρού συνόλου «υπεύθυνων γονιδίων» για την κατάθλιψη.
Οι ερευνητές τονίζουν ότι τα συμπεράσματά τους δεν σημαίνουν ότι η έρευνα για τα γενετικά χαρακτηριστικά της κατάθλιψης θα πρέπει να σταματήσει. Αντίθετα, λένε, πρέπει να αναγνωριστεί ότι η γενετική δομή της κατάθλιψης είναι πιο περίπλοκη από ό, τι πιστεύουμε.
Με την κατανόηση της ύπαρξης χιλιάδων γονιδίων που σχετίζονται με την ασθένεια, οι ερευνητές μπορούν τελικά να καταλήξουν σε ακριβέστερες “πολυγονιδιακές μετρήσεις” για να προβλέψουν τον κίνδυνο και να αναπτύξουν φάρμακα για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της κατάθλιψης.
Ενώ ο κίνδυνος εμφάνισης ορισμένων παθήσεων, όπως ο καρκίνος του μαστού και η νόσος του Alzheimer, έχει σαφώς συνδεθεί με μεμονωμένα γονίδια, δεν είναι τόσο απλό στην περίπτωση της κατάθλιψης.
Μελέτη: No Support for Historical Candidate Gene or Candidate Gene-by-Interaction Hypotheses for Major Depression Across Multiple Large Samples
Απόδοση: Ραφαέλα Βουδουραγκάκη
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
