Ελάτε κοντά στα παιδιά και ακούστε τα «μαθήματα» που σας δίνουν.
Ανακαλύψαμε ένα δύσβατο μονοπάτι της φύσης σε ένα ξεχασμένο στον χάρτη χωριό. Το επισκεφθήκαμε ένα απόγευμα με το σκύλο μας. Ένα μονοπάτι με καταρράκτη, ποτάμι, ξερά και χλωρά χόρτα, καλαμιές, γκρεμούς, βουνοκορφές, πυκνή βλάστηση, λάσπη και αρουραίους.
– Είμαστε ομάδα παιδιά, όλοι βοηθάμε όλους, λέει ο σύζυγος καθώς προχωράμε.
– Μπαμπά, εδώ γλιστράει δεν μπορώ να προχωρήσω, τσιρίζει η οκτάχρονη κόρη μας.
– Κορίτσι μου, πάρε αυτό το καλάμι θα σε βοηθήσει να στηριχθείς, της απαντάει.
– Λάζαρε προχώρα μπροστά με τον Ζήτη εσύ θα μας δείχνεις τον δρόμο, λέω στον δεκατριάχρονο γιο μας.
– Μαμά, έλα δεν μπορώ.
– Μαρία μου θέλω να στηρίζεσαι στον εαυτό σου. Θα πατάς και θα λες – είναι ένα σταθερό βήμα αυτό; Εμείς θα σε βοηθάμε αλλά θα στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου. Όποτε νιώθεις φόβο θα λες «μπορώ» και θα ενθαρρύνεις τον εαυτό σου να συνεχίσει αλλά αν νιώσεις πως κάτι δεν μπορείς να το χειριστείς θα μας φωνάξεις.
– Ναι, μαμά απαντά, ενώ τα μάτια της ρουφάνε καθετί που κινείται.
– Μπαμπά, κοίτα εδώ είναι δύο βράχοι που μοιάζουν σαν συμπληγάδες πέτρες. Είμαστε Αργοναύτες εσύ είσαι ο Ηρακλής η μαμά ο Ορφέας, εγω ο Ιάσονας, η Μαρία είναι ο Καλάις και ο Ζήτης είναι ο Ζήτης. Ο Ζήτης στη μυθολογία είχε πιο μεγάλα μάτια για να βλέπει τα αστέρια καθώς είχε 12 φορές μεγαλύτερα μάτια από τους άλλους Αργοναύτες. Άλλωστε ο πατέρας του έφτιαχνε χάρτες. Ξέρεις ότι στο βιβλίο που διάβασα είχε και μπλε μαλλιά. Ο δικός μας Ζήτης έχει μπλε μάτια, λέει ο Λάζαρος καθώς στην ματιά του διέκρινες ενθουσιασμό.
– Υπέροχη παρομοίωση Λάζαρε μπράβο παιδί μου, φωνάζει εκστασιασμένος ο άντρας μου.
– Δεν πειράζει να λερωθείτε, φθάνει να μην κτυπήσετε. Με προσοχή, κάντε σταθερά βήματα, χρησιμοποιείτε το ένστικτό σας, τους φωνάζω.
Σουρούπωνε και τα βήματα γίνανε πιο γοργά. Έπρεπε να φθάσουμε γρήγορα στον καταρράκτη καθώς από κει θα φαινόταν το χωριό. Κάποια στιγμή χάσαμε το μονοπάτι και μας έσωσε το φως του φεγγαριού που ήταν σαν μικρός ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας. Ο Ζήτης, αντάξιος του μυθικού του ονόματος του, έμοιαζε σαν φτεροπόδαρος. Σαν αρχηγός αγέλης προχωρούσε μπροστά γυρνώντας συνεχώς το κεφάλι του για να σιγουρεύεται ότι τον ακολουθούμε.
Φθάσαμε στο χωριό.
– Η νύκτα σε καταπίνει όταν δεν ξέρεις σίγουρα που να πας, λέει ποιητικά η κόρη μου. Και συνεχίζει: ενώ τη μέρα ασχολούμαστε όλοι με διάφορα τη νύκτα κοιτάμε τα βήματα μας.
Την κάνω μια τεράστια αγκαλιά.
– Μαμά αυτή η βόλτα θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου, μου λέει
– Γιατί κορίτσι μου;
– Γιατί πέρασα φανταστικά. Ήμασταν όλοι ο ένας για τον άλλον, μια ομάδα αλλά ο καθένας ήταν υπεύθυνος για τον εαυτό του. Επίσης, ήταν μια βόλτα περιπέτειας.
– Και μένα μου άρεσε γιατί ενώ σκεφτόμασταν να τα παρατήσουμε, τολμήσαμε και προχωρήσαμε. Πηγαίναμε στο άγνωστο και αξιοποιώντας σαν ομάδα τις γνώσεις μας τα καταφέραμε. Αποδείξαμε ότι είμαστε οικογένεια, λέει ο Λάζαρος.
Μια βόλτα στη φύση αρκεί να εμφυσήσεις στα παιδιά σου νοήματα ζωής! Δοκιμάστε το!
